جالب است داستان روزگار. هر وقت می‌خواهم قلمی به فرسایش دهم، قلم نیست. وقتی قلم هست، فکر نیست. فکر و ایده زمانی به ذهنم می‌رسد که دسترسی به اینترنت نیست. خلاصه حکایت جهنم ایرانی‌هاست که یا قیف نیست یا قیر و الاآخر۰
از این زمانه گله‌مندم و از این فقدان فرهنگ و نبودن اخلاق نزد این جماعت ایرانی. وقت کم است و باید بروم، ولی سخن بسیار. بازگو خواهم کرد دردِ دلم را اگر تنبلی مجالم دهد. باشد که دوباره نوشتن از سر بگیرم۰
